"Oda do kobiet"

Jako, że blog powoli się rozkręca, wrzucam kolejną pracę. I tak, wiem, że ta strona miała być poświęcona głównie prozie, ale stwierdziłem, że zanim do niej przejdę, pokażę Wam co nieco z innych gałęzi mojej twórczości. Poza tym staram się układać to wszystko chronologicznie, a proza, która jest warta pokazania, pojawiła się u mnie dosyć późno. Zatem poniżej zamieszczam wiersz, napisany mniej więcej w połowie liceum z okazji Dnia Kobiet. Enjoy! :)

O miłości, o miłości, czemuś ty taka przewrotna?

Czemuś jak kobieta - piękna, zalotna?

Twych dobrodziejstw zliczyć nie sposób,

A jednak potrafisz tak uszczęśliwić, jak i zranić wiele osób.

Jesteś jak kwiat róży - z początku mała, niepozorna,

Lecz z czasem rozkwitasz - stopniowo, z wolna,

Aż wreszcie dojrzewasz lub więdniesz; wtedy

Serce się rozpromieni lub pęknie.

Przyczyną twoją kobiety - tajemnicze, wspaniałe,

To właśnie za nimi przez część życia ganiałem.

Wydawały się czymś doskonałym, idealnym,

Lecz później poznałem prawdę - nie jest to tak banalne.

Bo kobiety są różne - jedne miłe, drugie oziębłe,

Ale odsunąć się od nich byłoby błędem.

Nie da się ich pojąć, rzecz to nieosiągalna,

Spróbować jednak - rzecz opłacalna.

Istoty to niezwykłe - pełne wdzięku, uroku,

Bo choć doprowadzić potrafią do miłosnego amoku,

To mogą też życie obrzydzić,

Mogą drwić z nas, szydzić.

Lecz każdy z nas wie, drodzy panowie,

Że ta osoba, co się kobietą zowie,

Najukochańszą jest istotą w świecie.

Warta jest więcej, niż wszelkie kwiecie,

Więcej, niż same klejnoty.

Z resztą - co nam po tym?

Precz pieniądze, majątek, sława;

Nie na tym polega życia zabawa.

Bo skarbem największym są one, dziewczyny;

Bez nich nie byłoby natchnienia mego przyczyny.

Zatem miłujcie je, kochajcie.

Bo, szczerze mówiąc, który z was jakieś lepsze zajęcie wynajdzie?